Ode aan mijn wandelbankje

Wandelen is mijn grootste hobby denk ik. Voor een bezige bij als ik ben, is dat niet exact te bepalen. Als ik een tijdje niet heb gewandeld merk ik dat de onrust in mijn lichaam toeneemt. Dat heb ik nergens zo sterk mee als met wandelen. Winkelen kan ik gerust maanden overslaan zonder onrustig te worden. Maar de wandelschoenen kijken mij aan, als ze lange tijd niet gebruikt worden. Stil verwijtend staan ze dan in een hoekje te mokken. Telkens als ik langs een mooi natuurgebied rijd voel ik mij schuldig. Daar zou ik moeten lopen in plaats van er langs te rijden.
Mijn wandelhobby ontwikkelde zich vanaf 2004. Daarvoor was de wil er wel maar slokte het gezinsleven te veel tijd op. Ik heb mij toen aangemeld bij de Wandelpool. En zo wandelde ik mijn eerste wandeling in een groep. Volgens mij in de omgeving Bakkeveen(Friesland). Zenuwachtig meldde ik mij op de afgesproken plek. Daarna heb ik zo af en toe meegelopen. Daar waar het gezin en nieuwe relatie het toelieten. Het was een heftige tijd. Mijn ex man en ik besloten te gaan scheiden. Voor je kinderen wil je zo lang mogelijk bij elkaar blijven, proberen het goed doen maar het ging niet meer. Wandelen was en is nog steeds therapie. Stress, problemen alles lost op, of de oplossing komt tijdens het
Voordeel van het wandelen met een groep is, dat je zelf niet hoeft uit te zoeken waar je langs moet, daarbij op plekjes komt waar je zelf geen idee van hebt. Meestal is het gezellig met koffie vooraf, onderweg soms ergens een terrasje pakken en dan na afloop nog wat drinken. Sommige mensen ontmoet je vaker, sommige eenmalig. De verbinding is de passie voor wandelen. Af en toe zijn er mensen die iets moois kunnen vertellen over de omgeving, hoewel dat wat mij betreft, niet altijd hoeft. Het wandelen op zich, het beleven van de omgeving is voldoende. De natuur inademen, ruiken, tot je nemen. Soms heb je diepzinnige gesprekken, en het blijft ook vaak bij ditjes en datjes. Tijdens de eerste wandelingen heb ik vaak gesprekken gevoerd over de dilemma’s van scheiden. Het schuldgevoel, de onmacht maar ook de opluchting. Zo lopende over hei, in het bos praatte je van alles van je af. Daarbij hoorde je de verhalen aan van de medewandelaars. Het helpt te relativeren, zet je soms weer met beide benen op de grond. Het fijnste van een lange wandeldag van ongeveer 20 km is het thuiskomen. Een warme douche, de voetjes omhoog en heerlijk bijkomen op de bank. Je hebt het verdiend na de inspanning. De gedachten aan de gesprekken laat je nog eens rondgaan in je hoofd.
Dan denk je dat je het ergste hebt overwonnen. De scheiding verwerkt een fijne nieuwe relatie. We gaan samenwonen en alles lijkt de goede kant op te gaan het is oktober 2008. En dan boem slecht nieuws, zeer slecht kan ik wel zeggen. Ik heb borstkanker. We wonen net een maand samen, hebben een huis gekocht. En dan blijkt je leven dit geintje voor je in petto te hebben. Mijn leven hangt aan een zijden draadje. Ook nu sleept het wandelen mij erdoor. Hoe zwak ik ook ben, ik probeer toch stukjes te wandelen. Soms niet meer dan een blokje om. Na 2 jaar knap ik weer op en pak ik ook de draad weer op van de lange groepswandelingen. Opnieuw klets ik de ellende van me af in de groep en leef ik mee met anderen die ook het nodige hebben meegemaakt. In deze tijd ontdekte ik mijn wandelbankje. Aan de rand van het ven van het natuurgebied Kampsheide dat ligt tussen Assen en Rolde. Daar heb ik heel veel kwartiertjes gezeten. Starend over het ven. Daar kwamen de oplossingen vanzelf. De stilte in mij hoofd probeerde ik daar te vangen en vast te houden. De onrust te verdrijven, de angst een plek te geven. Grootse plannen heb ik daar gemaakt op dat bankje. Mijn favoriete ommetjes werd dan ook het lopen van Assen naar Kampsheide. Gewoon een kwartiertje de stilte opsnuiven op dat bankje langs de rand van het ven.
In september 2014 ben ik mijn eigen website gestart. Wandelvanuit.nl, delen van wandelingen en wandelverhalen. Dit idee is ook ontstaan tijdens het kwartiertje bezinning op mijn bankje.
Natuurlijk staat de wandeling Kampsheide ook op mijn site. Ik beleef veel plezier aan het maken van routes en het fotograferen.

Wandeling Kampsheide

Vandaag wandelde ik sinds lange tijd weer eens mijn favoriete ommetje. Op mijn bankje zat een man en vrouw uit de Achterhoek te genieten van het mooie uitzicht. We raakten aan de praat over het plezier van het wandelen en de mooie omgeving. Toen ze verder liepen heb ik  nog een tijd genoten van het uitzicht en liet ik mij gedachten weer op de vrije loop. Deze week zal naar verwachting mijn eerste kleindochter worden geboren. Mijn oudste dochter is vandaag 17 juli 2016 uitgerekend. Maar alles is nog rustig en de kleine meid heeft het nog naar de zin bij haar moeder. Ik merk aan mezelf dat ik opeens overal kleine blonde meisjes zie, kopietjes van mijn eigen dochter van vroeger. Opnieuw merk ik dat ik op dit plekje tot rust kom, de drukte en waan van de dag van me weg kan laten glijden. Toekomstplannen worden weer wat bijgeslepen. Tevreden loop ik weer naar huis, wat heerlijk toch dit plekje in dit mooie natuurgebied zo dicht bij huis.

Een foto-impressie van het prachtige stukje natuurgebied tussen Assen en Rolde.